پروژه جدید دارپا: ایمپلنت مغزی که می‌تواند یادگیری را بسیار سریع‌تر کند

با انفجار اطلاعات و در عصر تکنولوژی به نظر می‌رسد مغز انسان توانایی یادگیری هم‌گام با رشد علم را نداشته است، DARPA یا آزمایشگاه فوق مخفی تکنولوژی پنتاگون بر روی ایمپلنتی کار می‌کند که با کار گذاشتن آن در مغز سربازان، آن‌ها می‌توانند بسیار سریعتر از روند طبیعی مهارت‌های مورد نظر را یاد بگیرند.

محققان دارپا با بررسی رابطه‌ی فیزیکی و عصبی مغز با محرک‌های محیطی و چرخه‌ی خواب و بیداری در پی درک بهتر توانایی‌های مغز هستند تا بتوانند راهی برای تقویت مغز به دست بیاورند. در این برنامه تیم تحقیقات نوروتکنولوژی دارپا به دنبال روشی است که نه تنها حافظه‌ی بهتر بلکه یادگیری مهارت‌های فیزیکی را نیز به صورت موثری تقویت کند. جاستین سانچز مدیر این برنامه می‌گوید:

هر کدام از ما تا به حال برای به خاطر سپردن لیستی طولانی و یا معادلاتی پیچیده تلاش کرده‌ایم اما موفق نشده‌ایم، امروز ما در حال کشف چگونگی استفاده از نوروتکنولوژی برای کاشت ایمپلنتی در مغز هستیم که بتواند این عملکردها را تسهیل کند.

شبیه این تکنولوژی را در جای دیگری دیده بودیم!

هدف از پروژه‌ی RAM (بازیابی حافظه‌ی فعال) فقط یافتن راهی برای ورود به مغز یا ساختن ابر سربازانی با مهارت‌ها و آگاهی بیشتر نیست؛ بلکه نوروتکنولوژی با بسیاری از زیر برنامه‌های دیگر دارپا گره خورده است، من‌جمله یافتن راهی برای درمان سربازانی که به بیماری اختلال پسا استرس PTSD در جنگ مبتلا شده‌اند. در این زیربرنامه که از یک سال پیش آغاز شده است، در فرآیندی به نام تحریک عمیق مغزی تراشه‌ی کوچک در مغز بیمار کاشته می‌شود. زمانی که تراشه متوجه چیزی اشتباه در مغز شود با ارسال پالس‌های الکتریکی کوچک مناطق آسیب دیده را تحریک می‌کند تا به موقعیت سالم کاری خود بازگردند. همانطور که می‌دانید هر نوع دستکاری بر روی مغز بسیار خطرناک است، با این حال محقق ارشد این پروژه دکتر عماد اسکندر با اعتماد به نفس زیادی اعلام کرده است که این پروژه هم بر روی نیروهای نظامی و هم غیرنظامیان کاربردی خواهد بود:

داده‌های به دست آمده از این پروژه بسیار امید بخش بوده است، ما امیدواریم نه تنها موفق به بازگرداندن کیفیت زندگی به افراد نظامی و غیر نظامی که از این مشکلات رنج میبرند شده بلکه به طور چشمگیری در راه درمان اختلالات عصبی نیز موفق شویم.

در اولین آزمایش‌های بالینی بر روی این تکنولوژی، محققان در دانشگاه کالیفرنیا و سان فرانسیسکو، این آرایه‌ها را بر روی مغز هفت بیمار قرار دادند تا با ارائه‌ی شک‌های الکتریکی به مناطق عصبی خاص بتوانند به طور قابل توجهی سطح اضطراب را در بیماران کاهش دهند. سانچز می‌گوید:

فن آوری این سیستم به صورت دستگاهی کاملاً قابل کشت در مغز بهبود خواهد یافت و ما اطلاعات دقیق‌تری برای رسیدن به اثرات درمانی مورد نیاز در تحریک مغز بدین وسیله به دست خواهیم آورد. من معتقدم روزی خواهیم توانست به سربازانی که از مشکلات عصبی رنج می‌برند کمک کنیم و راه درمان مناسبی برای بیمارانی که امروز هیچ گزینه‌ی درمانی مناسبی ندارند پیدا کنیم.

چگونه کار با لینوکس را شروع کنیم؛ راهنمای تازه‌ وارد‌ها

دنیای لینوکس آماده‌ی خوش‌آمد گویی به شما با تعداد بیشماری نرم افزارهای متن باز است. سیستم‌عاملی که می‌توانید آن را بر روی هر کامپیوتری امتحان کنید. صدها توزیع فعال لینوکس و ده‌ها محیط میزکار متفاوت که شما می‌توانید از آن‌ها بهره ببرید. در ادامه با ما همراه باشید تا با هم در دنیای لینوکس شروع به کار کنیم. شاید بعد از کار با لینوکس شما با دنیای تک سایز و «همین است که هست» در ویندوز خداحافظی کنید.

هر چیز از نرم‌افزارها تا راه‌اندازها، به طریق متفاوتی بر روی لینوکس کار می‌کنند که همین امر ممکن است در ابتدای راه کمی شما را از کار با این سیستم‌عامل بترساند. اما جایی برای نگرانی و ترس وجود ندارد؛ شما برای شروع حتی نیاز به نصب لینوکس بر روی کامپیوتر خود ندارید. در اینجا ما تمام آنچه را باید بدانید به شما خواهیم گفت. در گام اول یک توزیع لینوکسی را انتخاب و دانلود کنید؛ در واقع اولین قدم، دانلود توزیعی از لینوکس است که مایل به استفاده از آن هستید.

انتخاب توزیع لینوکس

برخلاف ویندوز، انتخاب‌های شما محدود به تنها یک نسخه از لینوکس نیستند. توزیع‌های لینوکسی هسته‌ی لینوکس را با نرم‌افزارهای دیگر مانند ابزار هسته‌ی گنو، سرور گرافیکی اکس. ارگ، یک محیط میز کار، مرورگر وب و… ترکیب می‌کنند. هر توزیع ترکیبی از این عناصر را در یک مجموعه گرد هم می‌آورد و به عنوان یک سیستم‌عامل منحصر به فرد عرضه می‌کند. سیستمی که شما می‌توانید بر روی کامپیوتر خود نصب کنید.

 

لینوکس فدروا با میزکار گنوم شل

وب‌سایت دیسترو واچ می‌تواند خلاصه‌ای از جزئیات تمامی توزیع‌های مطرح لینوکسی که ممکن است مایل به امتحانشان باشید را در اختیار شما قرار دهد. اوبونتو نقطه‌ی شروع خوبی برای کاربرانِ   سابق و یا کنجکاو ویندوز به حساب می‌آید. اوبونتو تلاش می‌کند تا محیطی ساده برای کاربران مهاجر از ویندوز فراهم کند و بسیاری از موارد مورد نیاز را از همان ابتدا در اختیار کاربران بگذارد. بسیاری از کاربران لینوکس اکنون لینوکسی با طعم نعنا یعنی لینوکس مینت را ترجیح می‌دهند که با دو محیط دسکتاپ مجزا به نام سینامون و مِیْتْ ارائه می‌شود. هر دوی این محیط‌های میز کار، ظاهر نسبتاً  سنتی‌تری نسبت به دسکتاپ اصلی اوبونتو یعنی یونیتی دارند.

 

لینوکس مینت با میزکار سینامون

با این حال انتخاب بهترین در این مرحله برای شما ارجحیت ندارد؛ چرا که بهترین برای هر شخصی می‌تواند متفاوت جلوه کند. شما بایستی یک توزیع بسیار محبوب مثل لینوکس مینت، اوبونتو، فدورا یا اوپن سوزه را انتخاب کنید؛ توزیع محبوبی که مستندات کافی برای شروع به کار را به همراه خود داشته باشد و شما را در مسیر مهاجرت یا امتحان این توزیع تنها نگذارد. وب سایت توزیع مد نظر خود را جستجو و سپس آن را باز کنید؛ ایمیج ایزو که برای نصب بر روی سیستم نیاز دارید را دانلود کنید. این سیستم عامل‌ها به صورت آزاد در اختیار شما قرار می‌گیرند. شما می‌توانید ایمیج ایزو را بر روی یک CD یا DVD (بسته به اندازه‌ی آن) رایت کنید یا از نرم‌افزاری مانند Universal USB Installer برای کپی کردن ایمیج بر روی یک حافظه‌ی قابل اتصال به درگاه USB استفاده کنید.

استفاده از حافظه‌ی قابل اتصال به پورت USB گزینه‌ی بهتری است؛ چرا که سیستم با سرعت بیشتری راه اندازی و اجرا خواهد شد. ولی اگر می‌خواهید توزیع لینوکس را در جا و بدون امتحان کردن نصب کنید، گزینه‌ی CD یا DVD هم انتخاب بدی نخواهد بود. شما می‌توانید به راحتی توسط Universal USB Installer یک کول دیسک با قابلیت راه اندازی از ایمیج ایزوی توزیع مورد نظر خود ایجاد کنید.

ما در اینجا روشی که لینوکس بر روی یک سیستم ویندوزی می‌تواند نصب و شروع به کار کند را توضیح می‌دهیم. اگر تمایل به استفاده از آن بر روی کروم بوک، رسپبری پای و دستگاه‌های دیگر را دارید، راهنماهای خاص آن‌ها به کارتان خواهد آمد.

امتحان کنید

اکنون نوبت راه‌اندازی سیستم لینوکسی شما فرا رسیده است. کامپیوتر خود را شروع مجدد (ری‌استارت) کنید و دیسک یا حافظه‌ی فلش را به آن متصل نمائید. اگر اولویت راه‌اندازی را به درستی انتخاب کرده باشید، سیستم لینوکسی به صورت خودکار راه اندازی می‌شود. اگر باز به محیط ویندوز رفتید، لازم است که تغییراتی در بایوس یا سفت‌افزار UEFI اعمال کنید و اولویت راه‌اندازی را بر روی دیسک یا حافظه‌ی فلش قرار دهید.

شاید در سیستم‌های جدید که با ویندوز ۸ به دست کاربر می‌رسند نیاز باشد که راه اندازی امن (Secure Boot) را قبل از شروع به کار با لینوکس، غیرفعال کنید. برخی از توزیع‌های لینوکسی به‌خصوص توزیع‌های بزرگی مانند اوبونتو با راه‌اندازی امن مشکلی ندارند؛ ولی همه این شانس را ندارند که از زیر تیغ راه‌اندازی امن سالم بیرون بیایند. این موضوع ارتباطی با امن نبودن لینوکس ندارد. در UEFI صرفاً به توزیع‌هایی که برای تأیید شدن توسط راه‌انداز امن، حاوی کلید مخصوص هستند اجازه‌ی راه اندازی داده می‌شود. این کلید مخصوص توسط توزیع‌های بزرگ لینوکسی تهیه می‌شود؛ ولی همه امکان تهیه آن را ندارند.

به احتمال زیاد توزیع انتخاب شده توسط شما اجازه‌ی استفاده به صورت «زنده» را به شما خواهد داد. به این معنی که شما کل سیستم را از طریق یک دیسک نوری یا کول دیسک راه اندازی می‌کنید و نیازی به نصب آن بر روی هارد دیسک کامپیوتر خود ندارید. فقط کافیست که از میز کار لینوکسی که روبروی شما ظاهر می‌شود استفاده کنید تا با آن آشنا شوید. در محیط زنده حتی شما می‌توانید نرم‌افزار نصب کنید و این برنامه تا زمانی که سیستم را شروع مجدد کنید بر روی کامپیوتر شما باقی خواهد ماند.

 

دیسک زنده فدورا، شبیه به اکثر توزیع‌های لینوکسی به شما اجازه انتخاب اجرای سیستم‌عامل از طریق رسانه‌ی با قابلیت راه اندازی یا نصب مستقیم آن بر روی هارد دیسک را می‌دهد.

حتی اگر شما تمایلی به استفاده از لینوکس به عنوان سیستم‌عامل اصلی و هر روزه‌ی خود ندارید، داشتن یک DVD یا کول دیسک زنده می‌تواند در برخی مواقع بسیار مفید واقع شود. شما می‌توانید آن را وارد هر کامپیوتری کنید و لینوکس را هر زمانی که خواستید راه اندازی کنید. از آن می‌توانید برای حل مشکلات ویندوز، بازگرداندن فایل‌های یک سیستم خراب شده، اسکن کردن یک سیستم عامل آلوده برای یافتن فایل‌ها و برنامه‌های مخرب یا داشتن یک محیط امن برای انجام کارهای مهم مانند کارهای بانکی و … استفاده کنید. به عنوان یک ترفند می‌توانید گزینه‌ی «persistence» را زمانی که اوبونتو را بر روی یک کول دیسک می‌ریزید فعال کنید تا فایل‌های ذخیره شده و تغییرات ایجاد شده توسط شما بر روی کول دیسک باقی بماند و بعد از شروع مجدد سیستم باز هم در دسترستان باشد. برای خروج از محیط زنده سیستم لینوکسی کافی است که کامپیوتر را ری‌استارت کرده و DVD یا کول دیسک را خارج نمائید.

محیط را برانداز کنید

بسته به توزیع لینوکس و محیط میز کاری که انتخاب می‌کند، فضای دسکتاپ و برنامه‌های نصب شده بر روی سیستم می‌تواند بسیار متفاوت باشد. با وجود این، برنامه‌ها نیازهای معمول یک کاربر را به خوبی مرتفع خواهند کرد. اکثر توزیع‌های لینوکس با مرورگر وب فایرفاکس ارائه می‌شوند؛ ولی به عنوان مثال مرورگر کروم و نسخه‌ی منبع باز آن، کرومیوم، با شما تنها چند کلیک ساده فاصله خواهد داشت.

 

لیست برنامه‌های موجود در Dash در اوبونتو

محیط دسکتاپ شما بایستی استاندارهای لازم را داشته باشد: منوی برنامه‌ها، یک نوار وظیفه یا داک، یک قسمت مربوط به اعلان اتفاقات و یا سینی سیستم. کمی این طرف آن طرف کلیک کرده و محیط دسکتاپ را کاوش کنید. شما بایستی ابزارهایی برای پیکربندی سیستم در بین برنامه‌ها پیدا کنید. این ابزارها برای شما امکان پیکربندی سخت‌افزار و بالا بردن سطح کاربری دسکتاپ به سبکی که شما می‌پسندید را فراهم می‌کند.

دسکتاپ یونیتی اوبونتو شاید غیرمعمول به نظر بیاید؛ ولی بهتر است بدانید که با ویژگی‌های به درد بخوری ارائه شده که شاید هیچ‌گاه به خودی خود پیدایشان نکنید. در این بین می‌توان به HUD اشاره کرد. راهنمای اوبونتو برای کاربران از ویندوز بُریده جزئیات بیشتری را در اختیار شما قرار می‌دهد. مطمئن شوید که میزکارهای مجازی را فعال کرده‌اید (اغلب دسکتاپ‌های مدرن لینوکسی این قابلیت را به صورت پیش‌فرض غیرفعال کرده‌اند). کاربران ویندوز بالاخره بعد از سال‌ها از این ویژگی بسیار کاربردی در ویندوز ۱۰ بهره خواهند برد.

 

تنظیمات سیستمی در لینوکس مینت

لینوکس را نصب کنیم، یا نه

این انتخاب به عهده شماست که چه موقع و چگونه، کدام توزیع لینوکس را انتخاب کنید. شما می‌توانید آن را بر روی یک دیسک یا کول دیسک بریزید و هر وقت هوس کردید به سراغش بروید و بعد از سر و کله زدن به اندازه کافی می‌توانید آماده شوید تا آن را بر روی کامپیوتر خود نصب کنید. شما می‌توانید توزیع‌های زیادی را به همین روش امتحان کنید. کول‌دیسک‌ها این مزیت را دارند که دیسترو قبلی را حذف کنید و یک توزیع جدید را برای امتحان روی آن بریزید.

به یک دلیل قابل توجه بهتر است که گنو/لینوکس را به جای اجرا از طریق کول دیسک یا DVD بر روی سیستم نصب کنید و آن اجرای بهتر، راحت‌تر و کاراتر است. بر خلاف محیط زنده لینوکس، تغییرات در تنظیمات، نرم‌افزارهای نصب شده و فایل‌های موجود در یک سیستم عامل نصب شده بر روی هارد باقی خواهند ماند.

زمانی که خودتان را آماده‌ی آبتنی در اقیانوس لینوکس دیدید، نصب آن بر روی هارد دیسک را آغاز کنید. نصب یک توزیع لینوکسی بسیار ساده است. کافی است که نصابی که توسط محیط زنده در اختیارتان قرار داده می‌شود را اجرا کنید. انتخاب‌های متعددی پیش روی شماست. برای مثال شما می‌توانید سیستم ویندوز خود را به کلی پاک کنید (با در نظر گرفتن این که اکنون از ویندوز استفاده می‌کنید) و جای آن را به لینوکس بدهید. اما نصب در حالت به طریق بوت دو گانه و همچنین نصب در کنار ویندوز نیز جزو انتخاب‌هایی است که نصاب منعطفی مانند نصاب اوبونتو در اختیار شما قرار می‌دهد. نصاب، اندازه‌ی پارتیشن ویندوز شما را تغییر خواهد داد تا جا برای لینوکس بر روی هارد دیسک باز شود. شما همچنین می‌توانید به نصاب بفهمانید که تنظیمات را در حالتی قرار دهد که فلان سیستم عامل به صورت پیش‌فرض راه اندازی شود.

چگونه نرم افزارهای بیشتری را نصب کنیم؟

 

ابزار مدیریت نرم افزاری اوپن سوزه YaST

نصب نرم‌افزار در لینوکس با نصب آن‌ها در ویندوز بسیار متفاوت است. نیازی نیست که مرورگر وب را باز کنید و به دنبال برنامه بگردید. در عوض به دنبال نصاب نرم‌افزارها بر روی سیستم بگردید. مثلاً در اوبونتو یک مرکز نرم افزاری (Ubuntu Software Center) وظیفه‌ی نصب برنامه‌ها را به عهده خواهد گرفت. در لینوکس مینت نامش Software Manger است و در فدورا فقط تحت عنوان Software شناخته می‌شود.

شما با یک رابط پر زرق و برق طرف نیستید که برنامه‌ها را از وب بگیرد. توزیع لینوکسی شما شامل مخازن نرم‌افزاری مخصوص به خود است که شامل برنامه‌های کامپایل شده برای کار بر روی آن می‌شود. این برنامه‌ها قبل از آن که به دست شما برسد آزمایش‌شان را در مخازن مربوطه پس داده‌اند. اگر وصله‌ی امنیتی در کار باشد، توزیع لینوکس شما این وصله را به صورت امن و استاندارد در اختیار شما قرار خواهد داد.

 

مرکز نرم افزاری اوبونتو

در حقیقت این مرکز نرم افزاری بسیار شبیه به اپ‌استور اپل است. اپ‌استوری که پُر از برنامه‌های آزاد و منبع باز است با این تفاوت که این سرویس خیلی پیشتر از این که توسط اپل معرفی شود در توزیع‌های لینوکسی موجود بود و مورد استفاده روزانه‌ی کاربران قرار می‌گرفت.

البته برخی از برنامه‌های منبع بسته مانند گوگل کروم، استیم، اسکایپ، ماین کرافت و غیره بایستی از طریق جایی غیر از مدیر بسته توزیع لینوکس شما نصب شوند. شما می‌توانید آن‌ها را از طریق وب سایت رسمی برنامه، دانلود کنید و درست مانند کاری که در ویندوز انجام می‌دادید، نصبشان کنید. فقط مطمئن شوید که بسته‌ای را دریافت می‌کنید که با مشخصات توزیع شما همخوانی دارد. البته شما می‌توانید مخازن غیررسمی را به منظور نصب همین برنامه‌ها از طریق مرکز نرم افزاری توزیع خود اضافه کنید.

بر خلاف باور رایج، احتمالاً  شما نیازی به نصب دستی راه اندازهای مربوط به سخت‌افزار نخواهید داشت. راه اندازهایی که به منظور بهره‌گیری بهینه از سخت افزار در سیستم عامل، مورد نیاز خواهد بود. بیشتر این راه اندازها به صورت توکار در لینوکس جاسازی شده‌اند. شاید شما به نصب تعداد بسیار اندک و در حد یک یا دو راه انداز منبع بسته نیاز خواهید داشت. راه اندازهای مربوط به انویدیا یا AMD که برای اجرای سه بعدی عناصر گرافیکی مورد نیاز است و تحت عنوان شتاب دهنده گرافیکی خوانده می‌شوند. شاید هم نیاز باشد برای کارکرد درست وای‌فای یک راه انداز هم برای آن نصب کنید.

 

مدیر نرم افزاری لینوکس مینت

این راه اندازهای منبع بسته را اوبونتو و لینوکس مینت در صورت نیاز از طریق ابزار مخصوصی به شما پیشنهاد می‌دهند تا به راحتی آن‌ها را نصب کنید. برخی توزیع‌های لینوکس ممکن است شما را در این مرحله تنها بگذارند؛ به عنوان مثال فدورا حاضر به تأیید این راه اندازهای منبع بسته نیست، ولی نصب آن‌ها امکان‌پذیر است.

با وجود تفاوت در نصب نرم‌افزارها، لینوکس برای کسانی که با محیط میز کار و نحوه کار ویندوز خو گرفته‌اند، آشنا به نظر خواهد رسید. شما با پنجره‌ها، منوها، مرکز مدیریت و کنترل و غیره سر و کار خواهید داشت. بسیاری از برنامه‌های موجود بر روی لینوکس که شما استفاده خواهید کرد برنامه‌های محبوبی هستند که پیشتر بر روی ویندوز استفاده می‌کرده‌اید. به عنوان مثال می‌شود به فایرفاکس، VLC یا لیبرآفیس اشاره کرد.

اکنون شما اطلاعات پایه‌ای برای شروع کار با لینوکس را در اختیار دارید. نظر شما چیست؟ آیا در آینده قصد امتحان کردن یک توزیع لینوکسی را دارید؟

نگاهی به تفاوت‌های ویندوز ۳۲ و ۶۴ بیتی

عملکرد پردازنده‌ی رایانه هنگام تبادل اطلاعات با RAM یعنی حافظه با دسترسی تصادفی (Random Access Memory)، به ۳۲ یا ۶۴ بیتی بودن نسخه‌ی ویندوز وابسته است. نسخه‌ی ۶۴ بیتی درمقایسه با نسخه ۳۲ بیتی قادر به مدیریت حافظه‌ی RAM بیشتر و اپلیکیشن‌های زیادتری است.

به زبان ساده، نسخه ۶۴ بیتی، قادر به مدیریت حافظه‌های رم ۴ تا ۱۲۸ گیگابایت است. اگر نسخه‌ی ۳۲ بیتی سیستم‌عامل ویندوز را بر روی رایانه خود نصب کرده باشید، برخورداری از حافظه‌ی رم بیشتر از ۴ گیگابایت بی‌معنا است! چرا که ویندوز ۳۲ بیتی قادر به پشتیبانی از آن نیست.

توانایی ویندوز ۶۴ بیتی درمدیریت بهتر حافظه‌های رم بیشتر، این نسخه را هنگام کار با پردازنده، کاربردی‌تر و بهینه‌تر کرده و در نهایت منجر به بهبود عملکرد کلی رایانه  خواهد شد. پس به طور خلاصه، ویندوز ۶۴ بیتی بسیار قدرتمندتر است.

مشاهده‌ی نسخه ویندوز

ویندوز 8

• به کمک کلیدهای ترکیبی Windows Key + S پنل جستجو را فعال نموده و با تایپ عبارت This PC و کلیک بر روی آن به این بخش وارد شوید.
• حالا بر روی صفحه راست کلیک نموده و گزینه Properties را انتخاب کنید.

• در پنجره باز شده به بخش System رفته و عبارت System type را بیابید. در مقابل این عبارت نسخه‌ی ویندوز جاری نمایش داده شده است.

ویندوز ۷ و ویستا

• بر روی آیکون استارت کلیک کرده و درمنوی باز شده بر روی گزینه Computer راست کلیک  و سپس گزینه Properties را انتخاب کنید.

• در بخش System و درکنار عبارت System type، نسخه ویندوز شما درج شده است.

آیا امکان نصب نسخه ۶۴ بیتی ویندوز بر روی رایانه من وجود دارد؟

ویندوز ۷ یا ویستا

• بر روی آیکون استارت کلیک کرده و عبارت Performance Information and Tools را تایپ و با پایان یافتن جستجو, بر روی نتیجه یافته شده کلیک کنید.

  
  

• درپنجره باز شده، بر روی View and print details کلیک کنید تا در یک پنجره تمام اطلاعات سیستم شما نمایش داده شود.

  

• در بخش System شما می‌توانید نسخه‌ی ویندوز جاری و سازگاری رایانه با ویندوز ۶۴ بیتی را مشاهده کنید. در تصویر زیر، رایانه سازگار است.

توضیح: اگر از ویندوز ۳۲ بیتی استفاده می کنید، نمی توانید سیستم‌عامل خود را به نسخه ۶۴ بیتی ارتقاء دهید. بلکه باید نسخه ۶۴ بیتی را از ابتدا نصب کنید. قبل از انجام این کار از اطلاعات خود نسخه‌ی پشتیبان تهیه کنید.

مزیت‌های یک کامپیوتر ۶۴ بیتی

• مهمترین مزیت ویندوز ۶۴ بیتی، مدیریت بهتر و دسترسی بیشتر به حافظه RAM است.
• دسترسی به ویژگی‌های امنیتی فوق‌العاده مانند Kernel Patch Protection یا Hardware-backed data execution.
• عملکرد اپلیکیشن‌هایی که به طور خاص برای یک سیستم‌عامل ۶۴ بیتی نوشته شده‌اند بسیار عالی است.

معایب یک کامپیوتر ۶۴ بیتی

بهره گیری از ویندوز ۶۴ بیتی از هیچگونه معایبی برخوردار نیست. با این حال، قبل از تصمیم گیری برای استفاده از این نسخه باید بعضی چیزها را مدنظر قرار بدهید:

• در دسترس بودن فایل راه انداز (Driver) دستگاه‌های مختلف. چرا که درایورهای ۳۲ بیتی با نسخه ۶۴ بیتی سیستم‌عامل سازگار نیستند.
• اغلب درایورها با رایانه های ۶۴ بیتی سازگار نیستند.
• درایورها باید به صورت دیجیتالی توسط توسعه‌دهنده‌ی آن امضاء (Sign) شوند.
• برخی از نرم افزارهای ۳۲ بیتی با سیستم‌عامل ۶۴ بیتی سازگار نیستند.

انتخاب صحیح: چگونه نسخه مناسب را انتخاب کنیم؟

 نسخه ۶۴ بیتی

انتخاب نسخه مناسب، به اولویت‌ها و نیازمندی‌های شما بستگی دارد. اگر می‌خواهید از مزیت حافظه‌ی RAM بیشتر (بیشتر از 4 گیگابایت) برخوردار شوید، می‌توانید نسخه‌ی ۶۴ بیتی را انتخاب کنید. اما قبل از نصب، دردسترس بودن نسخه‌ی ۶۴ بیتی نرم افزارهای مورد استفاده خود بررسی کنید. اغلب نرم افزارها و سخت افزارهای جدید از نسخه ۶۴ بیتی پشتیبانی می کنند.

نسخه ۳۲ بیتی

• نسخه ۳۲ بیتی ارزان تر از نسخه ۶۴ بیتی است.
• اگر از نرم افزارها و سخت افزارهای قدیمی استفاده می‌کنید، بهتر است ازنسخه ۳۲ بیتی استفاده کنید؛ چرا که این نسخه از تمام نرم‌افزارها و دستگاه‌ها را پشتیبانی می کند.

توضیح: اغلب نرم افزارهای طراحی شده برای نسخه‌ی ۳۲ بیتی، از نسخه‌ی ۶۴ بیتی نیز پشتیبانی می کنند (البته به استثناء بعضی از آنتی ویروس ها). اما اگر نرم افزاری برای نسخه‌ی ۶۴ بیتی طراحی شده باشد، در نسخه‌ی ۳۲ بیتی کارنخواهد کرد.

تلاش بی‌پایان برای تعیین زمان دقیق

یک ثانیه در بامداد دهم تیر ماه به ساعت رسمی جهانی اضافه شده است، این یک ثانیه که ثانیه‌ی کبیسه نامیده می‌شود، در دوره‌های نامنظم به این ساعت افزوده می شود. در ادامه با من همراه باشید تا تاریخچه‌ی ساعت جهانی و تبعات افزوده شدن ثانیه‌ی کبیسه را مرور کنیم.

در بامداد دهم تیر ماه امسال نیز برای بیست‌وششمین بار از سال ١٩٧٢، ثانیه کبیسه به ساعت جهانی اضافه شد و هدف از این اضافه شدن در واقع تلاش برای ساخت یک ساعت جهانی واحد است.

شاید این سوال که «ساعت چند است؟» یک سوال عادی باشد اما علی‌رغم آن چه که در گوشی همراه خود می‌بینید، اعلام دقیق آن برای دانشمندان کار دشواری است. چون زمین با سرعت غیرثابتی به دور خورشید می‌چرخد و تلاش برای مرتبط کردن شب و روز همه‌ی کارها از زمانبندی پروازها تا سیستم‌های ناوبری کشتی و بازار بورس را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

امروزه با گذر زمان فناوری هر چه بیشتر کارهای ما را مدیریت می‌کند و خلا وجود یک زمان‌بندی جهانی بیش از پیش احساس می‌شود. اما تلاش‌های زیادی در طول تاریخ برای این منظور صورت گرفته است که در ادامه به آن‌ها می‌پردازیم:

اکتبر ۱۸۴۰ میلادی: زمان راه‌آهن معرفی شد

انسان‌ها از زمانی که با مفهوم زمان آشنا شده‌اند آن را بوسیله‌ی موقعیت خود نسبت به خورشید می‌سنجیده‌اند اما استفاده از خورشید، کار را برای فواصل دور دشوار می‌کند چرا که غروب و طلوع آفتاب در همه‌ی نقاط زمین هم‌زمان رخ نمی‌دهد.

شرکت‌های راه‌آهن انگلیس در تلاش برای معرفی زمان واحد جهانی، زمان را در یک نقطه از انگلیس به عنوان مبدا در نظر گرفتند. این زمان در سال ۱۹۴۷ میلادی زمان گرینویچ نامیده شد و امروزه نیز به عنوان اولین تلاش بشر برای ایجاد زمان واحد جهانی شناخته می‌شود.

سال ۱۹۵۵ میلادی: ساعت اتمی ساخته شد

وابستگی زمان به چرخش زمین برای مدت طولانی نیاز انسان‌ها به زمانی واحد را برطرف کرده بود اما چرخش زمین سرعت ثابتی ندارد. این سرعت معادل ۱.۴ میلی‌ثانیه در یک قرن کاهش می‌یابد و وجود عواملی در ساختار زمین نیز باعث تغییر در این حرکت می شود.

این نابه‌سامانی‌ها در چرخش زمین با گسترش خطوط هوایی و دیگر اختراع‌های ناوبری مشکل‌ساز شد و این وسایل حمل‌ و نقل نیاز به زمان دقیق‌تری نسبت به قطار‌ها داشتند. بنابراین دانشمندان تصمیم گرفتند تا زمان را براساس لرزش اتم سزیم اندازه‌گیری کنند. ساخت ساعت اتمی در سال ۱۹۵۵ میلادی کامل شد و با دقتی مثال‌زدنی شروع به کار کرد. این ساعت در طی قرن‌ها فقط یک ثانیه خطا خواهد داشت.

سال ۱۹۶۷ میلادی: خورشید جای خود را به اتم سزیم می‌دهد

موسسه‌ی ملی استاندارد معیار تعیین زمان را اتم سزیم اعلام کرد و از آن زمان خورشید جای خود را به اتم سزیم داد. این ساعت که به عنوان ساعت هماهنگ جهانی شناخته می‌شود، جایگزین زمان گرینویچ به عنوان استاندارد تعیین ساعت شد.

این تغییر بزرگ در ساختار زمان تعریف یک ثانیه را نیز عوض کرد و موسسه‌ی استاندارد ملی معیار سنجش ثانیه را به جای حرکت اجرام آسمانی، لرزش اتم‌های سزیم اعلام کرد.

سال ۱۹۷۲ میلادی: ثانیه‌ی کبیسه معرفی می‌شود

ساعت جهانی یک مشکل عمده داشت و این‌ بود که سیستم ناوبری دریایی را دشوارتر کرد. دریانوردان جهت حرکت و موقعیت خود را با فرمولی محاسبه می‌کردند که ترکیبی از موقعیت کنونی ستاره‌ها و خورشید و ساعت گرینویچ است. چون ساعت جهانی به طور کلی ارتباط تعیین ساعت با اجرام آسمانی را قطع کرد، کار این دریانوردان نیز بسیار دشوار شد.

برای رفع این مشکل، هرگاه اختلافی بیش از نه دهم ثانیه بین زمان گرینویچ و ساعت جهانی پیش آمد، یک ثانیه به ساعت جهانی افزوده می‌شود. این اتفاق به طور تقریبی یک بار در هر دو سال به رخ می‌دهد. این تغییر باعث می‌شود تا دریانوردان از دقت ساعت اتمی استفاده کرده و در عین حال به راحتی مسیر خود را تعیین نمایند.

اول جولای سال ۲۰۱۲ میلادی: آیا ثانیه کبیسه فاجعه ایجاد می‌کند؟

زمانی که ثانیه‌ی کبیسه به ساعت جهانی در سال ۲۰۱۲ اضافه شد سایت‌های مانند لینکدین، یلپ و بسیار از سایت‌های بزرگ دچار اختلال شدند. سیستم رزرو اینترنتی خطوط هوایی کانتاس مختل شد و ۴۰۰ پرواز دچار تاخیر شدند.

عدم ثبات سرعت حرکت زمین، در عین حال نامنظم نیز هست، این یک ثانیه به صورت دستی و در فواصل زمانی نامنظم به ساعت جهانی افزوده می‌شود. این اتفاق باعث توقف ساعت جهانی به مدت یک ثانیه می‌شود و اگر قصد انجام عملیاتی در آن یک ثانیه داشته باشید، سیستم شما دچار اختلال خواهد شد.

۳۰ ژوئن ۲۰۱۵ میلادی: حل مشکل برای همیشه؟

بار دیگر در روزهای اخیر توجهات به سمت ثانیه‌ی کبیسه جلب شده بودند و با اتکای روزافزونی که به فناوری داریم، کاهش این یک ثانیه می‌تواند اختلال‌های زیادی را نتیجه دهد. شاید در آینده در اثر این یک ثانیه شاهد سقوط هواپیماها، از کار افتادن بازارهای بورس و اختلالات امنیتی نیز باشیم.

احتمال می‌رود با فشارهای اخیر و مخالفت‌هایی که با این تغییرات زمانی در سرتاسر دنیا شده است، شاهد متوقف شدن این رویه باشیم. چرا که حذف ساعت گرینویچ مانند ۳۰ سال قبل برای دریانوردان مشکل‌ساز نخواهد بود و امروزه با استفاده از سیستم جی‌پی‌اس، مشکل مسیریابی آن‌ها نیز حل شده است. البته توقف این رویه نیز باعث ایجاد اختلافی بزرگ و بزرگ‌تر بین زمان خورشیدی و اتمی خواهد شد.

اما شاید این اختلاف برای بسیاری قابل قبول باشد چون هیچ زمانی به صورت کامل دقیق نیست. همه‌ی روش‌های موجود تخمینی از زمان هستند و هر چقدر هم که به زمان واقعی نزدیک‌تر شویم، همچنان در حد تخمین هستیم و دقتی صد درصدی نخواهیم داشت.

هر آنچه باید درباره فایل‌های ویدئویی و انواع فشرده‌سازی‌ها، کانتِینرها و کدک‌ها بدانیم

بیان تفاوت‌های بین کانتِینرها (Containers) و کدک‌ها (Codecs) به نظر آسان می‌رسد؛ اما قسمت مهم و مشکل این موضوع، درک هر یک از این مفاهیم است. مسئله زمانی پیچیده‌تر می‌شود که شما بدانید کدک‌های مرسوم، منحصربفرد نیستند و می‌توانید تکنولوژی‌های مختلف فشرده سازی را در این رابطه بکار ببرید. با بررسی بیشتر در خصوص فایل‌های ویدئویی و فرمت‌های مختلف می‌توان به درک بهتری از این موضوع رسید.

کدک (Codec) چیست؟

کدک یا کدکننده یک ابزار کدگذاری است دکه ویدئو را پردازش کرده و آن را به شکل جریانی از بایت‌ها ذخیره می‌کند. کدک از الگوریتم‌هایی برای کاهش اندازه فایل‌های صوتی و تصویری نیز استفاده می‌کند؛ سپس در زمان مورد نیاز آن را از حالت فشرده خارج می‌کند. کدک‌های مختلف هر کدام، از تکنولوژی خاصی برای رمزگذاری و فشرده کردن فایل‌های ویدئویی برای کاربردهای مختلف استفاده می‌کنند.

بسته به نوع کدکننده، عمل کدگذاری به دو شکل فشرده‌سازی با از دست دادن داده و بدون از دست دادن داده انجام می شود.

فشرده سازی با از دست دادن داده (Lossy Compression)

اگر به دنبال فایل‌های با اندازه محدود و کنترل شده هستید فشرده سازی با از دست دادن داده، مناسبترین گزینه به شمار می‌رود. در این نوع فشرده سازی، کیفیت در صوت یا تصویر یا هر دو تا حدودی کاهش می‌یابد؛ اما این امر در شرایط کنونی و در دنیایی که ذخیره و به اشتراک گزاری فایل‌ها روالی رایج به شمار می‌رود، اجتناب ناپذیر است. به عنوان مثال با اینکه حجم فایل قابل ذخیره با کیفیت بالا در بلو-رِی بیش از ۴۰ گیگابایت است اما این حجم برای دانلود و خرید اینترنتی بسیار ناکارامد است. نکته کلیدی در فشرده سازی با از دست دادن داده، استفاده از بالاترین کیفیت ممکن و فشرده سازی تا حد لازم برای کاربرد مورد نظر است. فشرده سازی در حقیقت راه رفتن بر روی لبه‌ی باریک حفظ کیفیت و تنظیم اندازه فایل است.

فشرده سازی بدون از دست دادن داده (Lossless Compression)

نحوه کار در فشرده سازی بدون از دست دادن داده بسیار شبیه الگوریتم فشرده سازی RAR و ZIP است که در آن فایل نهایی همان فایل اولیه است. با استفاده از یک الگوریتم هوشمند، کاهش کیفیتی در فایل ایجاد نمی‌شود اما این راه حل به دلیل عدم فشرده سازی قابل توجه، برای ذخیره سازی فایل‌های بزرگ مناسب نیست. علاوه بر این در انتقال فایل‌های آنلاین ویدئویی در اینگونه فشرده سازی نیاز به پهنای باند به مراتب بالاتر وجود دارد.

در صنعت فیلم و ادیت ویدئو نیز بسیار بعید است که از فرمت‌ ویدئویی فشرده سازی بدون از دست دادن داده استفاده شود. حتی تلویزیون‌های 4K که دارای تصاویری با رزولوشن بالا هستند که توسط دوربین‌های جدید تصویر برداری شده‌اند نیز مقداری فشرده‌سازی وجود دارد. با اینکه ویدئو‌های 4K بسیار زیبا و با کیفیت هستند اما از لحاظ حجم تفاوت بسیاری با فرمت‌های ویدئویی بدون فشرده‌سازی دارند.

در حالی که فیلم بلو-ری دارای حجم کمتر از ۵۰ گیگابایت است؛ اولین فیلم 4K قابل دانلود که در دسترس مصرف کنندگان است، بیش از ۱۶۰ گیگا بایت حجم دارد! از طرفی یک ساعت ویدئوی فول اچ‌دی بدون فشرده سازی، حجمی بیش از ۴۱۰ گیگابایت دارد که بسیار زیاد است. البته این مقدار فارغ از حجم صوتی است که خود می‌تواند اندازه‌ای حدود ۷ گیگابایت به ازای یک ساعت را بر این حجم بیافزاید. با تکنولوژی‌های کنونی، این حجم از صوت و تصویر برای بازار مشتریان غیرقابل استفاده است.

توجه به این نکته بسیار مهم است که کاربرد کدک‌ها فقط برای فشرده سازی فایل‌های صوتی و ویدئویی نیست. وقتی یک فایل با استفاده از کدک خاصی کدگذاری می‌شود، برای پخش آن در دستگاه‌های صوتی و تصویری، باید توسط همان کدک فایل را رمزگشایی کرد. عدم استفاده از کدک درست و یکسان، موجب ناسازگاری دستگاه‌ها یا مشکلات پخش ویدئو خواهد شد. این مشکلات در کانتِینرها یا بسته‌های ویدئویی جدید که شامل اغلب کدک‌های صوتی و تصویری مورد نیاز برای پخش فایل مورد نظر هستند تا حدود زیادی برطرف شده‌اند.

کدک‌های معروف

امروزه کدک‌های مختلفی در فایل‌های ویدئویی مورد استفاده قرار می گیرد که برخی از آن‌ها با گذشت زمان و افزایش ویژگی‌ها و کاربردهای مختلف دارای ورژن‌های مختلف هستند و برخی دیگر نیز کدک‌های جدیدی به شمار می‌روند. ورژن‌های مختلف MPEG، H.264، MPEG spinoffs، MJPEG، WMV، DivX، Sorenson 3، Quicktime 6، RP9، WMV 9 برخی از کدک‌های هستند که امروزه به کار می‌روند. در ادامه مهمترین کدک‌ها را مورد بررسی بیشتری قرار می‌دهیم.

XviD/DivX:

DivX یک کدک تجاری انحصاری است؛ در حالی که XviD یک کدک جایگزین مشابه است که با کدباز ارائه شده است. هر دو کدک می‌‏توانند خروجی یکدیگر را رمزگشایی کنند. هر دو این کدک‌ها در ساخت MPEG-4 نیز بکار گرفته شده‌‏اند. این کدکننده‏‌ها به طور گسترده، علی‌الخصوص در کدگذاری ویدئویی استفاده می‌شوند. مشخصه این کدک‌ها ابعاد نامحدود و سبک محاسبات کدگذاری آن‌ها می‌باشد در ادامه به برخی استانداردهای مرتبط با این کدک‌ها می‌پردازیم.

MPEG-4:

رایج‌ترین فرمت و کدک ویدئویی است. MPEG مخفف Moving Picture Experts Group یا گروه کارشناسان تصویر متحرک است که اشاره به گروه سازنده‌ی آن دارد. این کدک شامل بخش‌های مختلفی است که بخش دوم آن برای کدگذاری ویدئو استفاده می‌شود. این بخش، از کدکننده‌هایی مانند دیو ایکس یا ایکس‌وید برای کدگذاری ویدئو‌ها استفاده می‌کند. نکته قابل توجه اینجا است که با تمام مزایایی که این کدک دارد در حال حاضر در به روز رسانی‌های جدید از H.264 به طور گسترده استفاده می‌شود.

H.264:

محبوب‌ترین انتخاب برای ویدئو‌های با کیفیت بالا است. این کدک از هر دو نوع فشرده سازی با و بدون از دست دادن داده استفاده می‌کند که این امر بستگی به تنظیمات کدگذاری مدنظر مانند نرخ فریم، کیفیت، اندازه فایل هدف و دیگر تنظیمات دارد. در این کدک برای کدگذاری صوتی از کدک‌های صوتی AAC یا MP3 بسته به سایز و کیفیت مد نظر شما استفاده می‌شود.

H.264 تا دو برابر کارآمدتر از فشرده‌سازی MPEG-4 اولیه است. از طرفی این کدک خروجی فایل با سایز کوچک‌تری را ارائه می‌دهد و قابلیت پخش بر روی دستگاه‌های پخش مختلف بدون هیچ مشکلی در آن وجود دارد. در حال حاضر ویژگی‌های H.264 در داخل کدک MPEG-4 جدید نیز گنجانده شده است که با عنوان AVC شناخته می‌شود. با توجه به وجود کدک‌های مختلف، چالش اصلی آینده در این حوزه، کار بر روی کدکی است که به تکنولوژی کدگذاری خاصی متکی نباشد و به عنوان بسته‌ی کدکی عمل کند که شامل روش‌های مختلف کدگذاری در یک بسته باشد.

کانتِینر (Container) چیست؟

هدف از بسته‌های ویدئویی یا کانتِینرها، گردآوری فایل‌های صوتی و ویدئویی و کدکننده در یک بسته است. علاوه براین کانتِینر شامل اطلاعاتی از فیلم‌های دی وی دی یا بلورِی مانند زیرنویس، افزونه‌های صوتی مانند زبان‌های مختلف برای فیلم است. یک کانتِینر معمولی همانند یک فایل اجرایی (.exe) در ویندوز اجرا می‌شود. کانتِینرها از فایل .bat در سیستم عامل استفاده می‌کنند تا به سیستم عامل اعلام کنند که عملیاتشان شامل دستورات اجرایی است که باید با هم اجرا شوند تا نتیجه‌ی مورد نظر بدست آید.

کانتِینرهای معروف

کانتِینرها به دلیل کاربرد مهم و وسیعی که دارند دارای انواع گوناگونی هستند که هر کدام کاربرد خاص خود را دارد. MP4، AVI، FLV یا Flash Video، MOV، OGG، OGM، OGV، MKV، VOB، ASF برخی از کانتِینرهای رایج امروزی هستند. در ادامه مهمترین کانتِینرها را مورد بررسی بیشتری قرار می‌دهیم.

(Flash Video (.flv, .swf:

قبل از این‌ که شرکت ادوبی در سال ۲۰۰۵ ماکرومدیا را خریداری کند، فلش توسط شرکت ماکرومدیا ارائه شده بود. فلش قدیمی‌ترین کانتِینری است که به دلیل برخی محدودیت‌ها در حال انقراض است. از ابتدا شرکت اپل به این کانتِینر روی خوشی نشان نداد و استیو جابز این فرمت را به عنوان فایلی دارای باگ معرفی کرد که این امر باعث شد تا دستگاه‌های با سیستم عامل iOS از این فرمت پشتیبانی نکنند؛ این محدودیت شروع مرحله‌ی انقراض این فرمت بود. در حال حاضر استاندارد HTML5 جایگزین این فرمت شده است به طوری که امروزه ویدئوهای آنلاین کمی را با فرمت فلش می‌توان مشاهده کرد.

MKV:

فرمت MKV به سرعت در حال رشد است. طراحی آن به گونه‌ای است که در آینده نیز قابل استفاده باشد. کانتِینر آن بسیار سازگار و کارآمد است زیرا تقریبا از هر فرمت صوتی و ویدئویی پشتیبانی می‌کند به گونه‌ای که آن را به یکی از بهترین روش‌ها برای ذخیره فایل‌های صوتی و ویدئویی تبدیل کرده است. همچنین این کانتِینر از فایل‌های زیرنویس مختلف که با فرمت‌های متفاوتی کدگذاری شده‌اند نیز پشتیبانی می‌کند. ویژگی دیگر این کانتِینر، بازیابی خطا است که امکان پخش فایل‌های آسیب دیده را نیز فراهم می‌کند. مجموع این ویژگی‌ها باعث می‌شود تا این کانتِینر از محبوبیت بیشتری برخوردار شود.

MP4:

فرمت MP4 بهترین فرمت پیشنهادی برای آپلود ویدئو در وب است. همچنین سرویس‌های اینترنتی مانند ویمئو و یوتیوب نیز این فرمت را ترجیح می‌دهند. کانتِینر MP4 از کدگذاری MPEG-4 یا H.264 استفاده می‌کند. همچنین این کانتِینر از AAC یا AC3 برای صوت استفاده می‌کند. بیشتر دستگاه‌های امروزی از این فرمت و کانتِینر پشتیبانی می‌کنند. همچنین این بسته‌ی ویدئویی برای ویدئوهای آنلاین بسیار محبوب است و شما با کاربرد آن کمتر به مشکل برخواهید خورد.

لازم به ذکر است کانتِینر صرفا محلی برای ذخیره‌ی صوت و ویدئو و کدک است از این رو کانتِینر به تنهایی شامل بیت‌های اطلاعاتی غیر قابل استفاده است. در اصل توسط کدک است که ویدئو و صوت، کدگشایی و قابل پخش می‌شود.

در نهایت اگر به دنبال پاسخ این سوال هستید که چه کدک یا کانتِینری بهترین گزینه برای استفاده است. به نظر می‌رسد H.264 به سرعت به یک کدک استاندارد تبدیل شود همچنین MP4 و MKV کانتِینر بهتری به نظر می‌رسند ولی MP4 از محبوبیت بیشتری برخوردار است زیرا دستگاه‌های پخش زیادی از آن پشتیبانی می‌کنند و سایت‌های ویدئویی معروف از آن استفاده‌ی گسترده‌ای می‌کنند. در نهایت انتخاب باشما است و گزینه‌های دیگری نیز ممکن است در شرایط مختلف برای شما کاربرد خوبی داشته باشد.